ย้อนกลับไปในอดีตราว ๆ ๑๘ ปีก่อนหน้านี้ มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย พร้อมด้วยความใฝ่ฝันที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งของค่ายอาสาพัฒนาชนบท เช่นเดียวกับที่ได้ฟังพ่อเล่าประสบการณ์สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่ด้วยเหตุผลหลาย ๆ ประการโดยเฉพาะความตื่นเต้นจากการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยทำกิจกรรมในคณะมากมายเสียจนลืมความใฝ่ฝันนั้นไปสิ้นเวลาล่วงไปอย่างไม่รีรอ ๔ ปีผ่านไป เด็กหนุ่มไม่ได้ทำตามความฝันนั้นสักครั้งเดียว และที่แย่กว่านั้นคือ เขาลืมความฝันนั้นไป เหมือนกับไม่เคยมีอยู่ ชีวิตการทำงาน การท่องเที่ยว การหาความสนุกสนานใส่ตัว ทำให้เด็กหนุ่มที่เริ่มเติบโตขึ้น ไม่ได้เหลียวแลความฝันของเขาอีกเลย
เหมือนที่ใคร ๆ ชอบกล่าวว่าชะตาเล่นตลก ชายหนุ่มได้ละจากสิ่งต่าง ๆ ที่เคยคุ้น หันหน้าเข้าสู่เพศบรรพชิต เข้าสู่ร่มกาสาวพัตร์ และได้พานพบกับกัลยาณมิตร ที่ได้จุดประกายความฝันในครั้งยังเยาว์วัยให้หวนกลับคืนมาอีกครั้ง
บ้านโตแฮ บ้านปู่คำ บ้านปู่คำน้อย และอีกหลาย ๆ หมู่บ้านในอำเภอสบเมย จังหวัดแม่ฮ่องสอน เป็นจุดเริ่มต้น แววตาของเด็ก ๆ วิถีชีวิตของชาวบ้าน หรือแม่กระทั่งความเป็นอยู่ของครูที่โรงเรียน ต.ช.ด. ที่ได้ไปเห็นที่ได้สัมผัส ช่างตราติดตรึงอยู่ในใจเหลือเกิน
การให้ทุน แจกทุน ทำค่ายอาสาพัฒนา นี้ก็เพื่อทดแทนความฝันที่หายไป คล้าย ๆ กับจะขอแรงให้ "ชาวค่าย" ได้ช่วย ทำในสิ่งที่อาตมาไม่เคยได้ทำ ช่วยเติมเต็มความฝันในวัยเด็กให้อาตมาด้วย
อย่ารีรอ ถ้าค่ายใด กลุ่มใด คณะใด ใครมีโครงการทำค่ายอาสาพัฒนา ไม่ว่าค่ายสร้าง ค่ายสอน หรือค่ายรูปแบบไหน ๆ และต้องการทุน โปรดบอกมา แล้วอาตมา และกัลยาณมิตรจะพิจารณาให้ตามหลักเกณฑ์
บุญรักษา
หลวงพี่โอ๊ท
หนูก็เป็นนิสิตคนหนึ่งที่ทำค่ายเพราะมีแรงบันดาลใจมาตั้งแต่เด็กเหมือนกันเจ้าค่ะ หนูทำค่าย หนูรักค่าย หนูรักเด็กๆ ที่หนูได้สอนในทุกๆ ค่าย ...แต่ภาระด้านการเรียนตอนนี้ก็หนักมาก หนักจนหนูคิดว่าหลังจากผ่านค่ายที่กำลังจะมาถึงเร็วๆ นี้ไปได้ หนูหาทุนมาทำค่ายสำเร็จ หนูได้ทำหน้าที่ในการสร้างค่ายนี้เรียบร้อยแล้ว หนูจะอยากหยุดพักตัวเองหรือไม่....แต่อีกใจหนึ่งก็รู้ว่าพอถึงช่วงการออกค่าย ได้อยู่ร่วมกับชาวค่าย ได้เจอนักเรียน ความเหนื่อยในตอนนี้ก็คงถูกลืมไปหมดแล้ว แต่เมื่อไหร่ช่วงนี้จะผ่านไปได้นี่สิ เหนื่อยมากกกกกกกก T_T
ตอบลบ